Ik?

Aan de hand van allerlei wetenschappelijke experimenten meent een aantal auteurs, zoals Victor Lamme, Dick Swaab en Jan Verplaetse, aan te tonen dat ons idee van vrij handelen en denken een illusie is. Wie hun boeken leest wordt steevast met allerlei experimenten om de oren geslagen die zouden aantonen dat de mens een totaal gedetermineerde brok natuur is. In één beweging verklaart men dan de filosofie als passé. Wetenschap zou de filosofie overvleugelen…

In Ik? Brein, Spook noch Ding herinterpreteert filosoof Henk Vandaele deze neurologische experimenten vanuit een kritisch concept. Wijzen die vele experimenten werkelijk op de onmogelijkheid van een bewust ik? Vanuit een metafysisch ontwikkeld begrippenkoppel dogmatiek/kritiek toont Vandaele aan dat deze experimenten een kritisch begrip van ons mens-zijn niét uitsluiten.

Lammes en Swaabs neurofysiologisch discours wordt in dit essay ontkracht als dogmatisch, en dit zonder te vervallen in esoterische of emotionele praatjes.

Dit essay ontkent niet de vele experimenten. Het neemt ze serieus en poogt te tonen hoe de wetenschappen op de filosofie aansluiten. Vandaele laat zien hoe de dogmatische neurofysiologen in hun conclusies op een primaire manier terugvallen op een door hen niet opgemerkt dogmatisch religieus discours en op deze manier zonder argument ons bewustzijn naar de prullenmand verwijzen.