De dagen zijn beschadigd

De dichter gaat op zoek naar verloren gegane zekerheden en ‘lijflijnen’ om zich aan vast te klampen. Hij snijdt pijnlijk herkenbare thema’s aan: over hoge verwachtingen en bittere teleurstellingen, over de dagelijkse sleur en hoe die dromen in elkaar laat zakken als zandkastelen. Plouvier weet als geen ander delicate onderwerpen op een toegankelijke manier te brengen, hier en daar voorzien van een knipoog.

"De dagen zijn beschadigdstotterlopen langs zichzelfvan de ochtend naar de noentot verder weg nog dan de avond

ik volg op de voet en bangversla een voor een de urenklamp mij aan een lijflijn vastdansend op hun slingergang"