Gedichten Maria Van Dyck

Maria Van Dyck, geboren in 1929 en gestorven in 2022, leidde een

leven vol uitdagingen. Ondanks haar moeilijke jeugd, die gekenmerkt

werd door liefdeloosheid en eenzaamheid, liet ze zich niet

weerhouden om haar weg te vinden in de wereld.

Op jonge leeftijd begon ze te werken en verborg ze haar emoties

voor de buitenwereld, onder meer uit angst voor een confrontatie

met haar ouders. Als jongvolwassene vernam ze van gewezen collega’s

van haar moeder dat de echtgenoot van haar moeder niet haar

biologische vader was. Maar haar moeder weigerde haar duidelijkheid

te geven over haar werkelijke vader.

Naarmate ze ouder werd, zocht Maria naar betekenis in haar

leven, dat werd gekenmerkt door een schrijnend gebrek aan menselijke

warmte. Haar bezoek aan de kerk van Sint-Andries, waar ze

werd geïnspireerd door de preken van pastoor Rik Smits, betekende

een keerpunt. Ze vond troost in de boodschappen van hoop en liefde

en begon regelmatig de vieringen bij te wonen. Haar betrokkenheid

bij de gemeenschap groeide, en ze begon zich in te zetten voor de

activiteiten van de parochie.

De pastoor zag Maria’s eenzaamheid en moedigde haar aan om

meer onder de mensen te komen en haar ziel te openen voor anderen.

Groepsreizen rond de wereld zouden haar daarbij helpen. Hij

zou haar ook leren dichten en algauw vond ze een weg om haar

gevoelens uit te drukken. Hoewel ze weinig formeel onderwijs had

genoten, en haar omgeving weinig oog had voor de schoonheid van

de geschreven taal, wist ze in haar gedichten op treffende en diepmenselijke

wijze haar diepste emoties te verwoorden. Ze vond troost

en betekenis in het schrijven, en haar werk werd sporadisch voorgelezen

in de kerk als een tekst tot bezinning. ‘De inspiratie komt

van boven’, zei ze altijd, ‘alsof de Schepper mijn pen mee vasthoudt’.

‘Soms word ik in het midden van de nacht wakker door een zin die

in mij opkomt, die schrijf ik onmiddellijk neer en blijf eraan verder

werken tot het een gedicht wordt. Eender wat in me opkomt, wat ik

schrijf moet echt zijn’.

Ondanks haar groeiend zelfvertrouwen bleef Maria bescheiden.

Haar gedichten, die vaak levenswijsheid en lichtheid combineerden,

raakten vele harten. Ook na het overlijden van pastoor

Smits, die voor haar de wereld van het dichten had geopend, en

niettegenstaande ontmoedigende opmerkingen van anderen, bleef

ze schrijven. Haar nalatenschap aan iedereen bestaat uit meer dan

800 gedichten.

Deze eerste bundel is een bloemlezing uit haar werk, maar het

is ook een eresaluut aan haar leven van doorzettingsvermogen en

veerkracht.