Tot de zon zwelt

In Tot de zon zwelt vergapen kinderen zich aan de zon, graveren ganzen herinneringen in de lucht en dansen mensen met hun hart. Als je goed oplet, zit de maan vol littekens, hoor je gefluister in je ribbenkast en val je elke dag buiten het licht van een ster. Nooit blijft er iets over, altijd is er weer die lichtinval.

In een berg rusten prehistorische vissen

als laatste restanten van een zee, trekt een zoutlijn

nog altijd een rimpeling door de rotsen.

Terwijl de aarde zich opent als een kist

waarin dieren andere dieren leggen.

Dieren andere dieren altijd weer

naartoe dragen, als een oneindige optocht.

Wie draag jij? Wie zal jou dragen,

waar leg je iemand neer?