“De eigentijdse, maar persoonlijke en originele opmaak, de combinatie van woord en beeld, grijpt aan en kan daarmee bovendien een inspirerend voorbeeld zijn voor andere jonge schrijver-tekenaars.”
Het juryrapport
‘Je had me meteen door,’ zei hij. ‘Alsof ik een bom was die je in een paar seconden ontmantelde.’ In De dingen die ik nooit kon zeggen toont Roxane Wellens de lezer een jongvolwassen vrouw die ingetogen terugblikt op een liefdesgeschiedenis. Het werk beschrijft in cryptische hoofdstukken met titels als ‘Het skelet opvissen’ en ‘Trommelen op het hart’ haar moeizame relatie met een game-verslaafde jongen.
In dagboekachtige bekentenissen zet ze opgelopen pijn om in langere gedichten, soms in proza of briefvorm, maar ook in betekenisvolle gedachten van één of twee zinnen. ‘Het is gek hoe we het allemaal weten / maar het eerst moeten doorleven / om het te begrijpen.’ Met precisie verkent ze de leugens en de pijnlijkste uithoeken van de relatie: ‘Voor mij waren jouw games een open wond. / Je woorden pleisters / die het bloeden stelpten / maar de wond niet heelden. / Pleisters / die je na een tijdje / met korst en al / weer wegtrok.’ De verteller verwoordt hoe ze wegkwijnt in haar obsessieve verliefdheid zodat er te weinig van haarzelf over blijft. ‘Er is meer om van te houden dan van jou alleen.’
Na de breekbare fase van het rauwe liefdesverdriet, is er plek voor reflectie op haar eigen aandeel in de teloorgang van de relatie: ‘Niemand is ooit verantwoordelijk voor mijn gevoel.’ De overkoepelende thema’s als liefde en verslaving krijgen daarmee een dubbel perspectief. ‘We waren allebei verslaafd,’ schrijft ze, hij aan games en zij aan hem. De moderne dichtvorm uit De dingen die ik nooit kon zeggen is bijzonder effectief. De eigentijdse, maar persoonlijke en originele opmaak, de combinatie van woord en beeld, grijpt aan en kan daarmee bovendien een inspirerend voorbeeld zijn voor andere jonge schrijver-tekenaars.
Over De dingen die ik nooit kon zeggen
Voor elke onbeantwoorde liefde.
Voor elke partner die zich opzijgeschoven voelt.
Voor iedereen die vlucht naar plekken met minder scherpe randen, zoals games, drank, drugs, of de liefde.
Voor elk gemis, elke schreeuw en elk gebroken hart.
Voor alle zonnebloemen.
In De dingen die ik nooit kon zeggen brengt de 21-jarige Roxanne Wellens een ingetogen en gevoelige mix van poëzie en proza. Haar bundel is een ode aan de liefde en hoeveel pijn die soms kan doen. Ze vat thema’s als verslaving, gaming, liefdesverdriet en zelfliefde prachtig in woord én beeld. Over jezelf verliezen en terugvinden, over een gameverslaving en verslaafd zijn aan liefde.
Van 'Het skelet opvissen' over 'De botten horen rammelen' tot 'Trommelen op het hart' neemt ze de lezer mee op haar prachtig in woord en beeld gebrachte tocht van verdriet, frustratie en afscheid richting aanvaarding, rust en zelfliefde.
 |
De dingen die ik nooit kon zeggen Roxanne Wellens € 17,50 |
